سیل از نگاه دیگر نجات

اسف بار بود که سیلی آمد و برد انسانهایی بی گناه را و اسف بار تر این که زیر گل و لای دفن و برای همیشه نفسشان را خاموش ساخت.

هر ایرانی هم که شنید غصه خورد و با حضور و مال خود مرهم بر این زخم نهاد.

اما هر روز و بلکه هر ساعت سیلی مهیب تر و سهمگین تر می آید و خواب ما را بر هم نمی زند.

سیل بی دینی، فحشا و اعتیاد، فرزندان شیعه و ایتام مهدی فاطمه را هر روز قربانی خود می کند و این درد کمتر کسی را می گزد.

سیل اگر بنیان باورها را بکند و ببرد باید خود را به آب و آتش زد یا عافیت طلبانه دست روی دست گذاشت و پا روی پا انداخت و وظیفه را از خود ساقط نمود؟

فریادهای جوانان و نوجوانانی که می روند تا به قهقهرا را ناشنیده بگیریم؟

پناه بر خدا...

بچه های فراوانی روز قیامت جلوی ما را خواهند گرفت که فلانی تو اگر

دلی می سوزاندی

عمری صرف می کردی و

پولی خرج

من معتاد نمی شدم

لب به حرامی نمی زدم و

به فحشا و چه چه مبتلا نمی شدم...

اما تو شومی گرانی را به خانه ات نبردی و فقط آن را بر مسیر پر خیر هدایت ما هموار کردی و از خیر این خیر گذشتی...

بزرگی می فرمود: گاه سر در لاک نماز و روزه ایم اما زانجا که وظیفه دستگیری از جوان و نوجوانی را رها کرده ایم برایمان معصیت می نویسند.

در حقیقت

معصیتی که آن نوجوان مرتکب شده را

برای من و تو که می توانستیم مانعش شویم می نویسند.

و ما در خیال خوش کسب ثواب

نماز و روزه مستحبی...

چه خوش گفت سعدی که:

چو می بینی که نابینا و چاه است

اگر خاموش بنشینی گناه است

سیل از نگاه دیگر